Twee jaar geleden hoorde ik voor het eerst over zuster Clare Crockett (1982-2016). Ik zou je van alles over haar kunnen vertellen, want ze heeft een enorm inspirerend leven geleid. Ik twijfel geen seconde dat ze ooit heiligverklaard zal worden.
Ze was een prachtig mens dat, met al haar onvolmaaktheden en zonden, zich radicaal wist over te geven aan God. Ze deed dat met levensvreugde en veel gevoel voor humor.
En wat mij het meest raakt, is dat ze zich echt liet leiden door God. Als je over haar leven leest (of de inspirerende documentaire All or Nothing kijkt), dan zie je hoe Christus handelde in haar en door haar.
Voor nu wil ik me beperken tot een anekdote uit haar leven die mij diep heeft geraakt en mij heeft geholpen in mijn gebedsleven. Op een ochtend gingen zuster Clare en drie andere zusters naar de eucharistieviering. Zuster Clare ging als laatste de kerk binnen. Toen ze neerknielde, werd ze opeens afgeleid door van alles en nog wat. Dit bleef doorgaan tijdens de viering.
“Ik ben zo’n sukkel! Ik kan niet eens mijn aandacht bij de Mis houden”, dacht ze gefrustreerd. De verstrooidheid werd alleen maar groter toen ze een dame gewaarwerd die voor haar zat: de dame kon niet knielen en had moeite om te staan.
Zuster Clare kwam tot de conclusie dat de beste manier om met die afleidingen om te gaan, was om te proberen er een gebed van te maken. In haar hart zei ze: “Deze dame is Jezus voor mij. Heer, U bent het.”
“Heer, ik geef U altijd heel weinig en U geeft me altijd veel te veel. U bedankt me zelfs!”
Tweet dit!
Op dat moment draaide de dame zich om, nam de handen van zuster Clare in de hare en begon die enthousiast te kussen. Zonder haar handen los te laten, bad de dame hardop het Onze Vader en herhaalde: “Dank u, dank u, dank u!”
Je kunt je voorstellen wat voor een bizar tafereel dat opleverde in de kerk. De andere zusters – die van een afstand alles zagen gebeuren – probeerden hun lach in te houden. Zuster Clare probeerde echter haar tranen in te houden, want ze besefte dat het de Heer zelf was die haar handen kuste en haar bedankte.
Naar aanleiding van deze gebeurtenis schreef ze in haar dagboek: “Heer, ik geef U altijd heel weinig en U geeft me altijd veel te veel. U bedankt me zelfs! Jezus, Uw nederigheid vernedert mij.”
Ik weet niet of jij af en toe last hebt van verstrooidheid en afleiding wanneer je bidt of wanneer je de heilige Mis bijwoont. Ik wel. Mijn normale reactie is om die afleidingen te onderdrukken – met weinig succes.
Ik wil niet verstrooid zijn. Ik wil mijn aandacht volledig aan de Heer schenken. Maar wat God mij door middel van zuster Clare leert, is dat ik op zulke momenten juist de overgave moet beoefenen.
Het doet me denken aan een prachtig citaat uit het boek Tijd voor God, van de Franse priester Jacques Philippe: “Het ware antwoord op het probleem van de verstrooidheid is dus niet dat de geest zich nog meer moet concentreren, maar dat het hart meer moet beminnen.”
Zuster Clare had veel gevoel voor humor. En God nog meer. Hij blijft me verrassen hoe Hij te werk gaat: nederig, dankbaar en met zoveel eenvoud.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
