Onlangs vierde mijn parochie haar honderdjarig bestaan. De aartsbisschop ging voor in een Mis waarvoor we de twee taalgroepen van onze gemeenschap hadden samengebracht. Je kan je er een voorstelling van maken hoeveel voeten dat in de aarde heeft gehad. Tot het laatste moment moesten er dingen worden geregeld. Maar het was een genoeglijke dag waar we lang naartoe hebben geleefd.

Goed naar het verleden kijken helpt om visie op te bouwen voor de toekomst. Sint-Marcus is een relatief kleine parochie met maar vier weekendvieringen. Honderd jaar geleden gesticht in Venice, een stadsdeel van Los Angeles dat altijd een beetje apart is gebleven.

Uitzonderlijke sfeer

Bedacht als een recreatiegebied door een rijke industrieel om de Italiaanse laguna te laten herleven, compleet met kanalen en gondels, heeft Venice altijd een wat uitzonderlijke sfeer behouden. Tijdens de oorlog kwamen er veel Mexicanen werken in de defensie-industrie. In de zestiger en zeventiger jaren werd het een pleisterplaats voor hippies, in de tachtiger en negentiger jaren was het berucht om bendegerelateerd geweld.

Deze eeuw werden de simpele huisjes opgekocht door werknemers van internetbedrijven en de filmindustrie. Op die plaatsen zetten ze designvilla’s neer met een of twee Tesla’s voor de deur.

‘Eigen geloof’

Het is voor mij lange tijd een grote uitdaging geweest om in het midden van al die diversiteit een sterke katholieke identiteit op te bouwen. In Sint-Marcus liepen de parochianen en hun priesters nogal eens met een grote boog om elkaar heen. Vaak klinkt de roep om net zo te worden als grote en rijke parochies die ons omringen, met banieren langs de kerkdeuren die je toeroepen: iedereen is welkom!

Hoewel goed bedoeld, is die kreet in veel gevallen verworden tot een code voor: “Hier maak je je eigen katholieke geloof.” Samen met het parochiebestuur ben ik tot het inzicht gekomen dat het westen van L.A. niet nóg zo’n parochie nodig heeft.

Verwoestende jaren

De coronajaren zijn verwoestend geweest voor de parochiecultuur. Bijna de helft van de kerkgangers is nooit teruggekomen. Essentiële werknemers namen hun ontslag. Toch is dit de ideale tijd om te dromen van de parochie voor de toekomst. Dromen van een systeem van catechese dat mensen echt inleidt in de mysteries van het geloof, in plaats van ze door een hoepel te leren springen en nooit meer terug te komen naar de kerk.

Wat nou als we van deze unieke plek een katholiek vormingscentrum kunnen maken, een startmotor voor een authentiek geloofsleven in een versplinterde cultuur? Als ik de Communie uitreik, denk ik wel eens: wie van jullie wil die visie mee komen dragen?

Relieken

Deze zondag hebben we twee relieken van heiligen in het altaar geplaatst. Zuster Marie Rose Durocher, de Canadese stichter van een belangrijke onderwijscongregatie, en de priester Miguel Pro, die omkwam tijdens de Mexicaanse vrijheidsstrijd van de Cristero’s.

Zij waren beiden pioniers van een nieuwe Kerk, in een seculiere omgeving, groeiend tegen de verdrukking in. We hebben hun wijsheid en devotie hard nodig.