Zoonlief was jarig en wilde in de klas graag wafels trakteren. Terwijl papa de woonkamer versierde met kleurrijke vlaggetjes, ging ik dus aan de slag met boter, eieren, bloem en suiker. Ik hou van koken en bakken: de keuken is de gezelligste plek van ons huis, en iets lekkers klaarmaken is volgens mij de meest ongecompliceerde manier van liefde geven.

De negentiende-eeuwse denker Ralph Waldo Emerson omschrijft gastvrijheid terecht als “een klein beetje vuur, een weinig eten en buitengewoon veel tederheid”. Helemaal waar: wie zag nog nooit iemand helemaal opkikkeren van een kom soep, een eenvoudige maaltijd of een simpel huisgemaakt koekje?

Maar wafels bakken, dat heeft voor mij wel iets frustrerends. Dat komt door Mimi. Mimi is een vriendelijke, statige dame van 83, tante van mijn oudste schoonzus. En kindertjes: Mimi heeft verstand van bakken. Haar wafels zijn perfect. Krokant van buiten, smeuïg van binnen, egaal goudgeel en geurend naar verse hoeveboter en volmaakt gesmolten suikerkristallen.

Mijn broer en schoonzus hebben zeven kinderen, en hoewel de stapel wafels van Mimi bij elk doopfeest groter werd, bakte ze er voor ons gevoel nooit genoeg.

Frustraties

Uiteraard vroeg ik haar het recept, dat ze enthousiast met me deelde. Daarmee begon echter mijn frustratie. Want hoe hard ik ook mijn best doe: mijn wafels komen niet in de buurt van de hare.

Ik probeerde al van alles: bio-eieren, boter van bij de melkboer, tot zelfs een ander wafelijzer toe. Maar niets aan te doen: vergeleken met die van Mimi vallen mijn wafels in het niet. Ze zijn wel lekker hoor, daar niet van, en ze zien er prima uit. Maar die perfecte combinatie van knapperig en zacht? Die is me nog nooit gelukt.

Vorige week vond ik echter troost op een onverwachte plek: een boek over heiligen. Heiligenlevens lezen is iets wat ik graag doe. Ik ben altijd weer blij om vast te stellen dat de meeste heiligen heel gewone mensen waren, die op een mooie dag God en de ander gingen liefhebben als zichzelf en daardoor tot buitengewone daden in staat waren.

Eigen manier

Dat liefhebben deden ze wel elk op hun eigen manier. Afhankelijk van hun persoonlijkheid, voorgeschiedenis, bekeringservaring, en van het specifieke vuur dat zij in zich voelden branden. Logisch: God, zo schrijft Emerson, komt immers bij iedereen door een privédeur naar binnen.

Voor hun buitengewone daden vertrokken de heiligen echter steevast vanuit dezelfde ingrediënten en instructies: de tien geboden en Jezus’ voorbeeld. Met als resultaat honderden unieke daden van liefde – verschillend, maar telkens even waardevol. Honderden eigen wegen naar de hemel.

Ik onthoud eruit dat ik Mimi’s wafels maar beter niet meer probeer te evenaren, en tevreden moet zijn met het resultaat van mijn bakwerk. Ook dat wordt bevestigd door mijn dierbare Emerson: “Elke minuut dat je gefrustreerd rondloopt, verlies je zestig seconden gemoedsrust – terwijl ieder van ons het God verplicht is om te allen tijde de beste versie van zichzelf te zijn. Om de wereld tot een betere plek te maken, hebben we immers niet meer dan dat.”

Nathalie De Clerck is tolk, auteur en therapeute gespecialiseerd in relatie- en gezinskwesties. Ze is getrouwd en moeder van vier kinderen. Elke drie weken schrijft ze een column in Katholiek Nieuwsblad.