Vanmorgen kreeg ik een stembiljet in de bus. Ik dacht: “Hoe kan dat nou, ik mag toch niet stemmen in deze verkiezingen?” Ik heb dan wel mijn vaste verblijfsvergunning gekregen dit jaar, maar om te mogen stemmen in Amerika moet je toch echt het staatsburgerschap hebben.
Toen ik iets beter keek, zag ik dat de geadresseerde een kapelaan was die al meer dan tien jaar dood is. Ja, hij heeft wel in deze pastorie gewoond, maar toch. Op verkiezingsfraude staat gevangenisstraf. Maar in een jaar dat per post gestemd mag worden, zou er geen haan naar kraaien als ik dit stembiljet in de bus zou doen. Je hoeft niet eens een kopie van je paspoort mee te sturen.
Nu voel ik niet de verleiding om me in deze verkiezingen te mengen. Er zijn al genoeg meningen, de publieke ruimte is er totaal mee verzadigd. Dat is misschien wel een van de redenen waarom het debat tussen Trump en Biden zo compleet uit de hand liep.
Zelfs de moderator had een mening. En doordat hij partij was geworden, bleek hij niet meer in staat om grenzen te trekken. Iemand met een beetje media-arbeidsethos had natuurlijk al na vijf minuten de stekker uit dit moddergevecht getrokken.
Men is blijkbaar vergeten dat het niet de eerste keer is dat twee mannen van in de zeventig verschillende ideeën hebben over hoe het land geregeerd moet worden. En dat er goede manieren zijn om dat gesprek te voeren, als je tenminste geïnteresseerd bent in de inhoud en niet in de ad hominem-aanval.
De dag na het debat had ik de schoolmis. Het was de gedachtenis van Sint-Hiëronymus en ik zou preken over het belang van bijbelstudie. Maar wat als de Bijbel niet veel zinnigs te zeggen heeft over de actualiteit? Hoe breng ik dan de geloofswijsheid van generaties aan de man? Ik moest dus iets zeggen over het debat. De leerlingen zijn erg politiek bewust.
Ik haalde Paulus aan, die in de lezingendienst van die morgen zei: “Geef niet toe aan partijzucht en ijdelheid, maar acht in ootmoed de ander hoger dan uzelf” (Fil. 2,3). En ik stelde de retorische vraag of het debat misschien anders was gelopen als de kandidaten iets meer hoogachting voor elkaar hadden gehad, en de moderator voor zijn beroep.
Later die morgen had ik een Zoombijeenkomst met de leerlingen van de hoogste klas. Ik geef ze elke week een uur godsdienst sinds ik heb gehoord dat ze Greta Thunberg als beschermheilige van hun klas wilden kiezen.
Ik vroeg reacties op de Mis van die morgen. Een jongen zei, een beetje verbouwereerd: “Het viel me op dat u zo neutraal was in de preek over het debat.” Alsof dat bijzonder was.
Ik reageerde met te zeggen dat ik pastoor ben voor Republikeinen en Democraten, en dat ik aan beiden een welkom huis wil bieden. Het is mijn taak om de mensen in deze parochie gelegenheid te bieden om kritisch na te denken over hun voorkeuren. Nog meer verbazing.
Het is tekenend voor het politieke klimaat in de Verenigde Staten dat het midden vrijwel helemaal is uitgedroogd. Dan zijn bosbranden niet meer gemakkelijk te voorkomen. En daar hebben we ook genoeg van.
Albert van der Woerd is priester van het aartsbisdom Los Angeles. Hij schrijft elke drie weken een column in Katholiek Nieuwsblad.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
