In de zeven jaar dat ik nu priester ben, heb ik veel ontdekkingen gedaan. Er zijn dingen waarop je je onmogelijk kunt voorbereiden. Zoals hoe het is om dag na dag bij een sterfbed te worden geroepen. Of dat, ondanks dat er op een gegeven moment een verzadigingspunt bereikt wordt in hoeveel dood en ziekte je kunt verdragen, de dankbaarheid overheerst om mensen zo te mogen bijstaan.

Dat als je tijdens de intochtsprocessie door vermoeidheid denkt niets meer te kunnen geven, er altijd hulp komt van boven. Dat zelfs wanneer mensen je bedelven met voor jou onzinnige vragen, er altijd een moment komt waarop je je realiseert dat die vraag door de Heer zelf was ingegeven.

Maar waar ik steeds bij terugkom, is de verarming van de priesterwijding door het afschaffen van de ‘lagere’ wijdingen van portier, lector, exorcist en acoliet. Ja, ik heb me laten vertellen dat deze wijdingen in het verleden vaak werktuiglijk werden ondergaan. En ik juich toe dat leken nu tot deze taken zijn toegelaten. Maar ze zijn onlosmakelijk verbonden met het priesterambt.

Een tovertruc

Het seminarie bewijst de mannen in opleiding geen grote dienst door ze voornamelijk op te leiden in dogmatiek en sacramentele theologie. Want na de wijding is er geen opleidingstijd meer. Vroeger kostte het jaren voordat een priester tot pastoor werd benoemd. Als kapelaan kon hij zich gaandeweg bekwamen in alle aspecten van het leiden van een parochie.

Nu worden nieuwe priesters soms direct aangesteld als pastoor. Alsof de wijding een tovertruc is waardoor je een soort superman wordt. Ik ben bang dat deze misvatting nogal wat priesterroepingen heeft gekost, door burn-outs bij overbelaste ambtsdragers.

Als pas gewijde priesters grappen we wel eens onder elkaar dat het ambt voornamelijk draait om lights, locks and leaks (lichten, sloten en lekkages) en litter, litigation and loonies (troep opruimen, rechtszaken voorkomen en met moeilijke mensen omgaan). Ver daaronder komen dan de meer priesterlijke werkzaamheden als preken, sacramenten en leiderschap.

Je hoort nogal eens de verzuchting: “Maar hiervoor ben ik niet gewijd!” Mocht ik ooit een baan krijgen in de faculteit van een seminarie, dan heb ik daar wel wat op te zeggen: we worden gewijd om een veilige, schone en waardige omgeving te garanderen waar het misoffer kan plaatsvinden. Dat komt mét alle menselijke chaos die onze gebrokenheid met zich meebrengt.

Trouw in moeilijke tijden

Voordat Jezus Petrus opdroeg om zijn schapen te weiden, vroeg hij drie keer aan hem: “Heb je me lief?” Dat was niet voor niets. Soms verklaren we onze liefde een beetje te vlug. Ook in het huwelijk. Wat als het moeilijk wordt? Zijn we dan nog trouw?

Zo hoor ik Hem mij vaak vragen: “Heb je me lief?” Niet alleen tijdens de priesterwijding. Maar ook toen de sleutel van de kerk afbrak in het slot, toen het ziekenhuis belde om drie uur ‘s nachts, en zeker ook toen er een doorgesnoven dakloze een steen door de ruit van de pastorie gooide. Het hoort er allemaal bij. Christus is mens geworden. Honderd procent.

Albert van der Woerd is priester van het aartsbisdom Los Angeles. Elke drie weken schrijft hij een column in Katholiek Nieuwsblad.