Elke thuisonderwijsdag begint bij ons met het voorlezen van een Bijbelverhaal. En altijd zien we hetzelfde liedje: het volk Israël dat vervalt tot het dienen van afgoden. Van het gouden kalf bij Mozes tot de heidense vrouwen van koning Salomo, tot de koningen net voor de verwoesting van de tempel door de Babyloniërs.
Mijn eerste reflex is dan om verontwaardigd te zijn over het moreel niveau van onze voorgangers in het geloof.
“Er kan maar één zon zijn in je leven. En die zon is God.”
Tweet dit!
Heer, ik dank U dat ik niet ben zoals die vreselijke Israëlieten! Geen HAAR op mijn hoofd die eraan denkt om een afgodsbeeld te beitelen! (En de openbare veiligheid dringt ook niet aan, want een afgodsbeeld gemaakt met mijn plastische talenten valt omver nog voor ik deze zin geschreven heb.)
Gelukkig heeft de Heilige Geest mij niet verloren gewaand, en verrijkte Hij me met ietsje meer fijnbesnaarde inzichten.
Want intussen heb ik ingezien dat ook ik, dertigersmama in het jaar 2024, neiging heb tot het dienen van afgoden.
Veel zelfs.
Wat denk je bijvoorbeeld van een afgod maken van… fysiek welbevinden? Zoveel mogelijk gedaan krijgen in een dag? Mijn eigen projecten en plannen in het leven? Gezonde voeding, dat aan mijn 574 vereisten van keto en organisch en vegan en fermentatie voldoet? Likes? Volgers? Shares? Een vloer vrij van uitgestrooide steekbloemen en kapla en duplo? De manier waarop de was opgehangen wordt, liefst gesorteerd per kleur in een mooi regenboogeffect (ROGGBIV, niet VIBGGOR)? Stofbestrijding? (Oké, ik heb echt rare afgoden.)
“Zonde geschiedt daar waar we de geschapen dingen op een ongeordende manier gaan nastreven.”
Tweet dit!
Er zijn er ook die minder opvallen. Begrip van de buitenwereld voor mijn situatie, erkenning voor hoe zwaar en moeilijk ik het toch allemaal heb, de zaken onder controle hebben… Graag gezien worden door iedereen, ook als het soms een christelijke eis is om een mening te uiten die onze gesprekspartner niet op prijs gaat stellen.
Al die dingen zijn misschien niet slecht op zich. Maar, zoals een priester zei op de laatste retraite die ik heb bijgewoond, er kan maar één zon zijn in je leven. En die zon is God. Uiteindelijk zijn we gemaakt om God te leren kennen, dienen en beminnen in dit leven, en Hem eeuwig te genieten in het komend leven. Dat is het hoogste goed.
En zoals we goed weten is de finaliteit van de naastenliefde daaraan gelijk: omwille van God beminnen we onze naaste. Alles draait dus om beminnen. Dilige, et quod vis fac – bemint, en doe daarna wat gij wilt, in een misschien vaak verkeerd begrepen uiting van Augustinus.
Zonde geschiedt daar waar we de geschapen dingen op een ongeordende manier gaan nastreven. Zodra we een geschapen goed gaan verheffen tot het allerbelangrijkste in ons leven, en de rest eraan ondergeschikt maken, zijn we feitelijk zoals koning Salomo en zijn afstammelingen bezig.
(En ja, vaak hebben we een retraite nodig om de zaken die scheef gegroeid zijn in ons leven weer te zien…)
Daarom kan de christelijke spiritualiteit zo veel betekenen voor mensen in deze tijd. Men is op zoek naar harmonie. Waar zal men die vinden? In een leven dat geordend is volgens de eisen van de Liefde.
Dilige, et quod vis fac! En maak je los van dat Insta-perfect huis!
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
