Tijdens het angelusgebed op 18 februari, de eerste zondag van de Veertigdagentijd, legde paus Franciscus uit waarom het zo belangrijk is om onze innerlijke woestijn op te zoeken.

In de Veertigdagentijd worden we uitgenodigd om net als Jezus “de woestijn in te gaan”, dat wil zeggen de stilte in, de innerlijke wereld in, luisterend naar het hart, in contact met de waarheid. In de woestijn verbleef Christus “met wilde dieren en engelen dienden hem” (Mc.1,13).

Wilde dieren en engelen waren zijn gezelschap. Maar in symbolische zin zijn ze ook ons gezelschap: als we de innerlijke woestijn binnengaan, kunnen ook wij daar namelijk wilde dieren en engelen ontmoeten.

In welke zin wilde dieren? In ons geestelijk leven zijn die dieren de ongeordende passies die het hart verdelen en het in bezit proberen te nemen. Die passies lokken ons, en die lijken verleidelijk, maar als we niet oppassen, dreigen die ons te verscheuren.

Hebzucht en ijdelheid

We kunnen namen geven aan deze ‘wilde dieren’ van de ziel: de verschillende zonden, de zucht naar rijkdom, die ons gevangen houdt in berekend gedrag en ontevredenheid, de ijdele hang naar het genot, die ons veroordeelt tot rusteloosheid en eenzaamheid, en de zucht naar erkenning, die onzekerheid en een voortdurende behoefte aan bevestiging genereert.

Laten we deze dingen die we van binnen kunnen tegenkomen niet vergeten: hebzucht, ijdelheid en erkenning. Ze zijn als wilde dieren en moeten als zodanig getemd en bestreden worden: anders verslinden ze onze vrijheid. En de Veertigdagentijd helpt ons de innerlijke woestijn binnen te gaan om deze dingen te corrigeren.

In de woestijn waren ook de engelen. Zij zijn Gods boodschappers, ze helpen ons en doen ons goed. De engelen worden volgens het Evangelie dan ook gekenmerkt door dienstbaarheid: precies het tegenovergestelde van willen bezitten, dat zo typerend is voor de hartstochten en passies.

De engelen roepen goede gedachten en gevoelens op die door de Heilige Geest worden aangereikt. Terwijl verleidingen ons verscheuren, verenigen goede goddelijke ingevingen ons en brengen ze ons in harmonie: ze brengen het hart tot rust en wekken de smaak voor Christus op, ‘de smaak van de hemel’.

En om Gods inspiratie te begrijpen, moet je de stilte en het gebed opzoeken. En de Veertigdagentijd is de aangewezen tijd om dat te doen.

We kunnen ons ten eerste afvragen: wat zijn de ongeordende passies, de ‘wilde beesten’ die zich in mijn hart roeren? En ten tweede: om Gods stem tot mijn hart te laten spreken en het zuiver te houden, moet ik me terugtrekken in de ‘woestijn’. Probeer ik hier elke dag wat tijd voor in te ruimen?

Moge de Heilige Maagd, die het Woord bewaakte en zich niet liet raken door de verleidingen van de duivel, ons helpen op onze weg door de Veertigdagentijd. (Vertaling Susanne Kurstjens)