Enkele families vormen samen het dorpje El Eco, ergens hoog in de bergen, op een paar honderd kilometer van Mexico-Stad. De camera volgt de bewoners – en dan vooral de moeders en de kinderen, want de mannen zijn aan het werk in de stad – in hun dagelijks leven.

En dat is een druk leven: schapen hoeden en scheren, een geit slachten, op het land werken en de oogst in de gaten houden, deeg kneden, koken en schoonmaken. De kinderen gaan naar een klein schooltje, voetballen en rennen door de velden, maar krijgen ook serieuze verantwoordelijkheden zoals de zorg voor een stokoude oma of wat bijverdienen op het land.

Hoewel de moderne wereld ver weg is (of lijkt), worden de kinderen door deze taken en bijkomende zorgen toch snel volwassen. De prachtige natuur en het ogenschijnlijk trage ritme waarin het leven zich voltrekt lijken idyllisch, maar dat is enkel de eerste blik, gebaseerd op de mooie plaatjes.

Het is ook een harde wereld. Het ruige klimaat – soms slagregens, dan weer bloedhitte – bepaalt de hoeveelheid eten en het verloop van de dag. Ouderwetse ideeën zitten nog diep ingesleten. Stoer tienermeisje Montse wil meedoen aan een paardenrace, maar “dat is iets voor mannen”. Een klein jongetje moet na het eten zijn bord laten staan, want “afwassen is voor vrouwen”.

Maar toch: er is beweging. Op een dag is Montse gewoon vertrokken, richting de stad. En een vrouw vraagt haar man meer aandacht te schenken aan het huishouden en de kinderen.

Regisseur Huezo, die vijf jaar aan de documentaire (die soms als een speelfilm aanvoelt) werkte, wilde vooral een film maken over de kindertijd die we allemaal doormaken. “Die tijd waarin je nog gelooft in liefde en in magie, en denkt dat alles nog mogelijk is.”

‘El eco’ betekent letterlijk ‘de echo’. Dat is voor vele interpretaties vatbaar. De levenslessen van je ouders die lang doorklinken, de voortdurende echo van het leven en de dood, de alsmaar aanzwellende wanhoopskreet van de aarde, omdat de natuur zichtbaar verandert.

Zeker, El Eco is een lieve, kabbelende film zonder grootse ontwikkelingen en zonder plot. Maar tegelijkertijd roept El Eco grote vragen op over onze eigen levensinvulling, onze zorg voor elkaar en onze toekomst op deze wereld, nu en in de tijden die komen gaan. En dat zijn allerminst kabbelende kwesties.

Film: El Eco (2023), Mexico, 102 min. Regie: Tatiana Huezo, met o.a. Montserrat Hernandez, María de los Ángeles Pacheco Tapia.