Software-engineer Thomas Lokkart (28) liet zich in de Paasnacht dopen. Hij werd geboren in het van oudsher katholieke Roermond, maar pas toen hij zijn vrouw leerde kennen werd hij blootgesteld aan de rijkdommen van het geloof.

Ik heb lang gedacht dat het geloof dood is in Nederland; wie gaat er nog naar de kerk?” Thomas kwam erachter dat het tegendeel waar is.

‘Wist ik veel’

Vijf jaar geleden nam hij met zijn toenmalige vriendin – nu vrouw – Eveline deel aan een estafetteloop van Nijmegen naar Enschede. Zij besloot om de Mis in Hengelo bij te wonen. Thomas dacht dat hij dan buiten de kerk moest wachten. ‘Doe niet zo gek’, had Eveline geantwoord. “Wist ik veel! Ik dacht dat ik niet naar binnen mocht.”

Zijn eerste ervaring met de Mis beschrijft hij als vreemd en ongemakkelijk. “Zitten, staan, knieën op het bankje. Er gebeurden allemaal dingen die ik niet kende. Maar na verloop van tijd begon ik de structuur en symboliek te begrijpen.”

Aangewakkerd vuurtje 

Hij ging daarna ook steeds vaker met Eveline mee naar de Maria Geboortekerk in hun woonplaats Nijmegen. “Ik vond het wel leuk, ik leerde veel en ik groeide er als mens. Er is een hele warme gemeenschap bij ons in de kerk en die heeft me goed ontvangen.”

Hij ging in 2024 ook mee naar de Wereldjongerendagen in Lissabon. “Toen besefte ik dat het geloof veel meer leeft dan ik dacht. Dat wakkerde bij mij het vuurtje aan.”

Ontroering

Wat Thomas zo aantrok tot het katholicisme was vooral de warmte en gemeenschapszin die hij ervoer binnen de Kerk. Hij merkte op dat in hun kerk een gevoel van bereidwilligheid en solidariteit heerst die hij elders niet ervaart.

Hoewel hij aanvankelijk twijfelde aan het bestaan van God, begon hij langzaam te beseffen dat zijn ervaringen in de kerk en tijdens de Wereldjongerendagen niet louter toeval waren. “Ik werd ontroerd door de boodschappen die werden gedeeld en erkende de innerlijke verschuiving die bij me plaatsvond.”

Deze ontwikkeling was nieuw terrein voor Thomas, die voorheen gesloten was over zijn emoties. Hij zag dit als een teken dat er iets dieper aan het werk was, iets dat hij toeschreef aan een hogere kracht.

Eigen keuze

Op een gegeven moment besloot Thomas dat hij gedoopt wilde worden. “Ook omdat ik écht voelde: dit is wat ik nu moet doen. Ik was er in mijn hart al een tijdje mee bezig. En – ik vind van mezelf dat ik daar redelijk sterk in sta – als ik iets wil, laat ik dat ook gebeuren.”

Ondanks dat zijn ouders, zelf opgegroeid in het katholieke zuiden, ervoor kozen om hem niet te laten dopen als kind, steunen ze zijn beslissing volledig.

Maar zijn vorming is toch echt begonnen met Eveline: “Als ik haar niet had ontmoet, dan was ik waarschijnlijk niet gedoopt nu. Door haar is het zaadje geplant.”

Sterk geloof 

Als peetouders koos hij voor een bevriend stel, waarvan de man toevallig ook uit zijn geboorteplaats komt. Samen hadden ze ook de Wereldjongerendagen bijgewoond. Thomas waardeert het dat hij dit stel regelmatig ziet en dat ze beiden een sterk geloof hebben.

Hij beschouwt hen als ideale gesprekspartners voor het delen van twijfels en het bespreken van zijn geloofsreis. Hoewel hij zijn vrouw dagelijks ziet en met haar alles kan bespreken, waardeert hij ook het perspectief en de steun die anderen hem kunnen bieden.

Openlijk belijden

Thomas merkt op dat veel katholieken terughoudend lijken te zijn om hun geloof openlijk te belijden. Hij betreurt het dat sommige mensen die hij kent, zelfs na lange tijd, niet openlijk hun katholieke achtergrond delen. “Terwijl bij sommige mensen die ik mijn leven heb ontmoet, was één van de eerste dingen die ze zeiden: ‘Oh, ik ben trouwens protestants en ik ga naar de kerk.’”

Als reactie hierop overweegt Thomas om zelf meer open te zijn over zijn geloof en zo mogelijk anderen te inspireren. “Ik hoop dat het uitdragen van mijn geloof een manier is om het te laten groeien en om zaadjes van geloof te planten bij anderen.”