NRC publiceerde deze week een interessant interview met Chris Julien, de officieuze ‘huisfilosoof’ van klimaatprotestbeweging Extinction Rebellion (XR). Wat daarin opvalt is het expliciet religieuze woordgebruik: het gaat veel over ‘bekering’, ‘betekenisgeving’, ‘schuld’, ‘het kwaad’. Het bordje boven zijn voordeur met daarop het woord ‘Facts’ (feiten), wordt door de verslaggever vergeleken met een ‘huiszegen’.
“Is XR een soort klimaatkerk en bent u dan de pastoor?”, vraagt NRC op een gegeven moment, een kwalificatie die Julien lachend beaamt.
Zelf zou ik hier echter wel een kleine correctie in de woordkeuze willen voorstellen: als XR inderdaad een ‘klimaatkerk’ is, is Julien er toch echt eerder de dominee van. Want alles aan deze ‘kerk’ is eerder protestants dan katholiek.
“Steeds klinkt die platte apocalyptische boodschap: het einde is nabij!”
Tweet dit!
En dan bedoel ik ‘protestants’ van het karikaturale ‘zware’ soort, waar ook de meeste protestanten zich vermoedelijk niet meer in herkennen: een hard, veroordelend geloof dat hel en verdoemenis vanaf de kansel predikt. Met een diep pessimistisch mensbeeld; tot alle kwaad geneigd, tot niets goeds in staat. Met gelovigen die elkaar spectaculaire bekeringsverhalen vertellen en publiek boete doen voor hun eerdere ‘dwaalwegen’, zoals recent actrice Carice van Houten die een soort publieke coming-out beleefde als klimaatactivist. En tot slot is er steeds die platte apocalyptische boodschap die over ‘gelovigen en ‘ongelovigen’ wordt uitgestort: het einde is nabij! Het is niet vijf voor twaalf, maar vijf over twaalf, hoor je steeds, het is eigenlijk al te laat… “Pas als je de wanhoop over ons uitsterven in je binnenste voelt, kun je echt in actie komen”, zo besluit Chris Julien het NRC-interview.
Christenen zijn bij de recente klimaatprotesten oververtegenwoordigd, zo ontdekte VU-onderzoeker Chiel de Groot, maar katholieken zijn onder die gelovige activisten dan weer in de minderheid. Ik denk dat hier een deel van de verklaring in kan liggen: we voelen ons bij die ‘protestantse’ benadering gewoon niet zo thuis.
Waarmee absoluut niet gezegd is dat wij milieu en klimaat minder belangrijk vinden. Ik vermoed dat de meeste katholieken ook allerminst ‘klimaatatheïsten’ zijn. Maar ik denk dat de katholieke zorg om de schepping toch eerder begint bij een liefde voor de natuur dan bij een haat jegens de mens. Bij een geloof in kleine stapjes vooruit in plaats van apocalyptisch alarmisme. Bij een voortbouwen op goede bedoelingen in plaats van een verbitterd activisme dat steeds maar kwade opzet veronderstelt. Bij een veel bescheidener ‘bekering’ in ons eigen persoonlijk leven, in plaats van leuzen en publiek vertoon.
Kortom: bij een boodschap van hoop. Want daar ben ik het toch echt fundamenteel met ‘klimaatdominee’ Julien oneens: niet de wanhoop, maar juist de hoop zet mensen ten langen leste in beweging.
 |
Gratis kennismaken met KN?Dit commentaar is afkomstig uit Katholiek Nieuwsblad van deze week. Vrijblijvend kennismaken met KN? Vraag hier 3 gratis proefnummers aan! |
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
