Wat zo klein is dat we het niet kunnen zien, zaait angst. Het maakt wantrouwig: akelig kuchje heeft mijn medetreinreiziger, misschien moet ik wat verderop gaan zitten… Evenementen die vreugde en gemeenschappelijkheid brengen, worden afgelast, want potentiële besmettingshaarden.
Wie zorg nodig heeft, wordt afgezonderd, desnoods met geweld – de Chinese autoriteiten zetten zelfs arrestatieteams in tegen hen die van koorts ‘verdacht’ worden. De wereld op z’n kop.
Of valt ook dat wel mee? Al weken zijn we collectief in de ban van het coronavirus Covid-19. Er lijken twee kampen te zijn: een dat het allemaal maar overdreven vindt, stemmingmakerij over wat weinig meer dan een griepje is.
En een kamp dat zich zorgen maakt, dat roept om voorzorgsmaatregelen, quarantaines, voortvarend optreden van de autoriteiten. Dat eerste kamp vindt dat media en politiek de boel opblazen, het tweede kamp vindt dat ze de boel bagatelliseren. Al bij al doen media en politiek het gemiddeld best wel goed.
De moeilijkheid is dat het niet echt twee van elkaar afgezonderde kampen betreft. De meeste mensen zullen, als ze eerlijk zijn, beide sentimenten wel kennen. Soms de relativering, de nuchterheid. Soms de angst: maar wat nou als…? De beide kampen huizen in het mensenhart, zoals zo vaak.
Die dubbelheid lijkt me logisch, en volstrekt gezond wanneer de beide sentimenten elkaar enigszins in evenwicht houden. Laat de beide stemmen maar klinken, en kom tot een gewogen gemiddelde.
“Is het terecht om bang te zijn voor vluchtelingen?”
Tweet dit!
Daarbij is het goed om ons dit te realiseren: het coronavirus kon een pandemie worden door mensen die rijk genoeg zijn om vrijelijk de hele wereld over te reizen.
In die zin vormt het een schril contrast met de schrijnende berichten die we lezen over de vluchtelingen die klem zitten tussen Turkije en Griekenland, weggestuurd door de een, tegengehouden door de ander, verdrukt tussen de continentale platen in een misselijkmakend geopolitiek machtsspel.
Deze mensen hebben niet de middelen om zich vrijelijk te bewegen, maar ja: ze zijn groot genoeg om te kunnen zien. En dus kunnen we ze tegenhouden met traangasgranaten, in quarantaine houden met prikkeldraad…
Is het terecht om voor deze mensen bang te zijn? Misschien – niet zozeer voor wat ze onder de leden hebben, behalve wellicht onwelgevallige ideologieën en de daarbij horende kwade bedoelingen. Maar kunnen we tegenover deze angst alsjeblieft ook de nodige nuchterheid en relativering plaatsen?
Nu ligt de last van de vluchtelingenproblematiek vrijwel geheel bij een handjevol mediterrane eilandjes, waar alle migranten aankomen in Europa maar niet verder kunnen. De inwoners van die eilanden zijn het spuugzat, en geef ze eens ongelijk.
In deze context moeten we de oproep die de bisschoppen van het Middellandse Zeegebied onlangs in Bari deden (zie ook KN 9) begrijpen en serieus nemen.
Zij doen een beroep op ons vermogen om de stemmen in onze samenleving en ons hart in evenwicht te brengen, en vertrouwen te laten prevaleren boven angst.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
