“Wilt u premier worden?” “Ik ben niet met die ambitie de verkiezingen ingegaan, de stoel is niet het doel.” “Zegt u dus: ik wil geen premier worden?” “Nee, ik zeg alleen…” “Wilt u dan dus wél premier worden?”
“Tussen ‘ja’ en ‘nee’ strekt zich meestal een heel land uit van mogelijkheden en mitsen en maren, die weldegelijk het overwegen waard zijn”
Tweet dit!
Zo ongeveer ging het eraan toe in het eerste verkiezingsdebat dat op tv werd uitgezonden. In de commentaren en analyses achteraf ging het er vervolgens vooral om dat de kandidaat in kwestie geen ‘ja’ en geen ‘nee’ had willen zeggen. En in de publieke beeldvorming staat dat gelijk aan: draaikonten, om de hete brij heen draaien.
Maar klopt dat beeld wel? Moet iedere vraag wel met ‘ja’ of ‘nee’ beantwoord worden? Uit die eis spreekt een gebrek aan geduld en inlevingsvermogen, een gebrek aan vermogen ook om helder en genuanceerd te denken.
Tussen ‘ja’ en ‘nee’ strekt zich meestal een heel land uit van mogelijkheden en mitsen en maren, die weldegelijk het overwegen waard zijn. Een ‘simpel’ antwoord doet daar geen recht aan. En meer nog: door dat voortdurende gehamer op een platgeslagen ja of nee, verliezen we ook de routekaart om door dat grillige land heen te navigeren.
We merken dat ook in de perceptie van de synode in Rome, die nu op haar einde loopt. De algemene media in onze contreien hebben daar tot nu toe maar zeer beperkt aandacht aan geschonken. Dat komt volgens mij precies hierom: er zijn geen ‘simpele’ antwoorden te verwachten.
Bij voorbaat laten de reacties zich uittekenen. De eerste vraag die alom gesteld gaat worden, is wat de ‘uitkomst’ van de synode is. Als dat geen eenduidig ja of nee is op de stokpaardjes die in onze media steevast als eerste van stal worden gehaald – en ik durf alvast wel te voorspellen dat daar inderdaad geen eenduidig ja of nee op komt – dan heet de synode mislukt. Wie zichzelf vooruitstrevend vindt, is teleurgesteld om het gebrek aan ‘ja’. Die wordt bevestigd in zijn of haar beeld van een traag en wereldvreemd instituut. Wie conservatief heet te zijn, moppert over het gebrek aan een onomwonden ‘nee’. En die vreest verdere verdeeldheid en zelfs kerkscheuringen.
Maar de eigenlijke synode speelde zich nu net af in het land tussen ja en nee. Waar geen simplistische conclusies of pasklare oplossingen bestaan, maar slechts reële noden van reële mensen in heel verschillende culturen en omstandigheden. We zouden juist argwanend moeten zijn wanneer onze Kerk daar wél pasklare oplossingen voor meent te kunnen presenteren. Dat zou pas verdelen, dat zou pas wereldvreemd zijn.
Als iedereen straks een beetje ontevreden is over de ‘uitkomsten’ van de synode, dan hebben de bisschoppen en religieuzen en leken die de afgelopen maand bijeen waren in Rome het volgens mij prima gedaan. Dan hebben zij niet toegegeven aan de verlammende roep om simplistische antwoorden, maar in plaats daarvan ruimte gelaten om in alle rust de complexe routekaart van het land tussen ja en nee te verkennen.
 |
Gratis kennismaken met KN?Dit commentaar is afkomstig uit Katholiek Nieuwsblad van deze week. Vrijblijvend kennismaken met onze weekeditie? Vraag hier 3 gratis proefnummers aan! |
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
