“Nederland waarschuwt China nog één keer.” Een gevleugelde uitspraak, die de draak steekt met een soort kleingeestig moralisme dat zich niets aantrekt van reële machtsverhoudingen. Zinloos, zo luidt de onderliggende boodschap.
En inderdaad, wanneer het aankomt op waarschuwingen van om het even welk klein of groter land aan het adres van China, dan blijkt dat steeds volstrekt zinloos. In het geopolitieke krachtenveld is China allang het stadium voorbij dat het zich iets hoeft aan te trekken van wat de buitenwereld vindt. Het land gaat z’n eigen gang, met een ongekende arrogantie en stuitend gebrek aan respect voor wat de rest van de wereld goed en waar acht.
En dus sluit China voor het oog van de wereld hele volksstammen op in concentratiekampen, waar ze onderworpen worden aan ‘heropvoeding’, slavenarbeid, systematische verkrachting, medische experimenten, martelingen, moord. Intussen zit in Den Haag onze demissionaire minister van Buitenlandse Zaken omstandig zijn woorden te wegen: “Nee, we kunnen het ook weer geen ‘genocide’ noemen”… En straks, op 4 mei, staan we met z’n allen weer met uitgestreken gezichten de Holocaustslachtoffers te herdenken en herhalen we braaf ons mantra ‘dat nooit meer’, terwijl het gewoon onder onze neus wéér gebeurt en niemand er iets aan doet.
Het moralisme van “Nederland waarschuwt…” kun je belachelijk vinden, maar de omslachtige diplomatie van de zijden handschoenen waarmee China nu wordt bejegend is dat evenzeer. Het is ook net zo zinloos.
Het Vaticaan kan er inmiddels over meepraten. Al decennia probeert men vanuit Rome een brug te slaan naar Peking. Vanuit de beste bedoelingen ongetwijfeld. Waar het bij alle andere mogendheden toch primair om de economische belangen draait, heeft het Vaticaan een heel ander oogmerk: elementaire mensenrechten, godsdienstvrijheid. En dus werd het in 2018 ondertekende (en in 2020 verlengde) akkoord over de benoeming van bisschoppen in Rome als “historisch” bejubeld. Begrijpelijk, maar zoals menig criticus toen al opmerkte: ook wel enigszins naïef.
Nu blijken de critici gelijk te krijgen. In mei gaat in China een nieuwe wet in die de benoemingen van geestelijken moet reguleren. Wat blijkt? In de paragraaf over ‘katholieke’ bisschopsbenoemingen wordt het Vaticaan niet eens genoemd. Het zoveelste bewijs dat China volstrekt lak heeft aan de godsdienstvrijheid en aan wat de paus en een clubje kardinalen in Rome daarover denken.
Terwijl in Rome feestgevierd werd over het ‘historische’ document, werd het in Peking met nog natte handtekeningen door de papierversnipperaar gehaald.
Nu heeft het Vaticaan ook weinig andere middelen dan ‘zachte diplomatie’. Westerse mogendheden, hoe onbeduidend ook, hebben die wel; zij kunnen om te beginnen de VS en Canada navolgen door een genocide ook zonder omhaal van woorden een genocide te noemen. Zij kunnen Chinese inmenging – zoals onlangs in de academische wereld – weren en zij kunnen economische maatregelen treffen. Het mag nog zo zinloos lijken, maar juist moraal moet zich uiteindelijk niets aantrekken van machtsverhoudingen.
 |
Gratis kennismaken met KN?Dit commentaar is afkomstig uit Katholiek Nieuwsblad nr. 8. Vrijblijvend kennismaken met KN? Vraag hier 3 gratis proefnummers aan! |
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
