Is Amerika “vijftig jaar terug in de tijd gegaan”, zoals alom te lezen was, alleen maar omdat een vijftig jaar oud vonnis dat abortus legaliseerde naar de prullenbak is verwezen? Dat is toch gek, dat een verandering als behoudzucht wordt getypeerd, en het behouden van bestaande wetgeving juist progressief wordt gevonden…

Loopgravenoorlog

Sowieso wordt er in het abortusdebat te snel naar ideologische categorieën gegrepen, aan beide zijden van het spectrum. Als je ‘voor’ bent, ben je ‘progressief’, wie tegen is, heet ‘conservatief’. Vervolgens is het maar net welke gevoelswaarde je zelf aan die termen hecht, en hoe je je tegenstanders wenst te bejegenen.

En zo verwordt dit belangrijke debat tot een onoplosbare loopgravenoorlog tussen ‘babymoordenaars’ en ‘vrouwenhaters’.

Steun en zorg

Terwijl er toch elementaire zaken bestaan waarover we het eens moeten worden, ongeacht onze ideologische kleur. We hebben het over mensenlevens. We hebben het over vrouwen en gezinnen in vaak erbarmelijke omstandigheden. Die hebben recht op bescherming, op steun, op zorg, op een sociaal vangnet.

Als er één kritiekpunt van het pro-abortuskamp terecht is, is het dat pro-life, zeker in de VS, zich vaak volkomen blindstaart op de bescherming van het ongeboren leven, maar zich niet meer om het kind bekommert zodra het eenmaal geboren is.

Bredere blik op het leven

Enigszins omfloerst maakte de voorzitter van de Pauselijke Academie voor het Leven, aartsbisschop Vincenzo Paglia, dat punt ook in een reactie op het vonnis van het Hooggerechtshof. “Het doden van een onschuldig mens kan nooit als ‘recht’ worden gezien”, aldus Paglia tegen Crux. “Dat geldt voor abortus, het geldt voor oorlog, het geldt voor de doodstraf en voor het verkopen en gebruiken van wapens.”

Hij pleitte daarom voor “solide hulp voor moeders, echtparen en het ongeboren kind waarbij de hele gemeenschap betrokken is”. Progressief of conservatief, pro-choice of pro-life, je kunt het hier toch moeilijk niet mee eens zijn? De elementaire discussie, voorbij de ideologieën, moet nu gaan over wat wij als fundamenteel recht zien. Daarin moeten we toch een heel eind moeten komen met elkaar: het draait in wezen om recht op zorg, op bijstand, op een samenleving die zegt (en meent!): we laten jou niet in de steek. Het recht om te leven, dus in wezen.

Abortus

Ik kan (al denk ik er zelf anders over) begrijpen dat sommigen vervolgens zeggen dat abortus in sommige gevallen ook vanuit dat recht op (goed) leven te rechtvaardigen is, vanuit de gedachte dat het leven van de een soms concurreert met dat van de ander. Dan is het leven nog steeds het leidende principe.

Maar met de beste wil van de wereld begrijp ik niets van het standpunt dat abortus zélf een recht is. Sommige Belgische partijen willen dat ‘recht’ zelfs in de grondwet verankeren, vermoedelijk meer uit weerzin tegen ‘conservatieve’ standpunten dan uit oprechte zorg om de rechten van de vrouw.

Scherpslijpers

Dan wordt het recht om te doden echter het leidende principe. En gaan de ‘progressieven’ opeens verdacht veel lijken op de ‘conservatieve’ scherpslijpers die het als hun Godgegeven recht zien om een semiautomatisch wapen in de broekzak te dragen.