Ik ben, excusez le mot, een ‘late bekeerling’ als het aankomt op de hitserie De Luizenmoeder. Het eerste seizoen liet ik aan mij voorbij gaan, pas na enthousiaste verhalen van collega’s hier op de KN-redactie haakte ik bij seizoen 2 aan.
Ik was al snel verkocht: inderdaad is het geweldige schoolpleinsatire, herkenbaar niet alleen voor ouders met kinderen op de basisschool, maar sowieso voor wie het zijne of hare denkt van allerlei actuele maatschappelijke ontwikkelingen.
Van ‘genderneutrale’ toiletten tot en met het islamitische Suikerfeest in de klas; het passeerde allemaal de revue. Niet alleen met groot gevoel voor ironie en onderkoelde humor, overigens, maar juist ook met gevoel voor kleinmenselijk drama. Nou ja, misschien kan het één niet zonder het ander.
In de slotaflevering die afgelopen zondag werd uitgezonden, zat een kort maar krachtige monoloog van juf Ank (een glansrol van Ilse Warringa), die wat mij betreft een perfecte samenvatting is van de onderhuidse maatschappijkritiek die de serie doordrenkt.
“Basisvertrouwen”, zegt ze over de basisschool waar de serie zich afspeelt, “dat is wat hier ontbreekt. Vertrouwen in een goede afloop, in elkaar. En dat het goed is zoals het is. Ik moet hier enkel nog dealen met ouders die hun kinderen inzetten om hun bodemloze bestaan te rechtvaardigen. Allemaal wonderkindertjes die niet mogen falen omdat er geen enkel besef meer is dat we deel uitmaken van een groter geheel.”
Van deze juf Ank werd in het loop van dit seizoen duidelijk dat ze christen is. Even vrees je als gelovige kijker dat er de zoveelste karikatuur van een ‘reli-gekkie’ wordt gemaakt, maar dat valt welbeschouwd alles mee. In de bovenstaande tekst laat ze zien dat haar geloof inhoud heeft.
Als klap op de vuurpijl haalt ze vervolgens uit naar de arrogante schoolbestuurder die haar geloof een ‘sprookje’ had genoemd. “Als jij dan met je dikke portemonnee en je Audi A6 in het sprookje gaat zitten geloven dat je werkelijk wat voorstelt, dan richt ik mij op het sprookje van geloof, hoop en liefde.”
Zo, die zit! Ik vond dit het sterkste staaltje christelijke cultuurkritiek dat ik in lange tijd heb gehoord op de Nederlandse tv. En dat in een programma en bij een omroep die toch echt verder geen christelijk signatuur dragen.
Maar misschien vinden we zo’n beroep op het gezonde verstand juist daar. Ik denk dat een serie als De Luizenmoeder bewijst dat er een groot reservoir aan christelijke waarden bestaat in onze brede en diverse samenleving. Niet alleen de monoloog van de christelijke juf Ank laat dat zien, maar ook de populariteit van de serie überhaupt.
Dat ons soms het gevoel bekruipt dat onze samenleving krankjorum is geworden, is niet zo vreemd. Dat er zo veel mensen kunnen lachen om een serie waarin haarfijn uitgelegd wordt hoe krankjorum precies, dat zou ons echter moed moeten geven. Basisvertrouwen, inderdaad. Dankjewel, juf Ank.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
