Een samenleving zonder enig gezond besef van wie of wat ‘notabel’ is, is een samenleving die zijn prioriteiten niet meer kent. Die voetballers en popidolen met eerbewijzen overlaadt, maar neerkijkt op de leraar, de priester, de verpleger en de huisarts.
Met een zucht van verlichting, ik zal het maar eerlijk toegeven, bracht ik begin deze week onze kinderen weer naar school. Vakantie voor de kinderen betekent hard werken voor de ouders. Daarbij merk ik dat we allemaal gebaat zijn bij de regelmaat, overzichtelijkheid en voorspelbaarheid van de gewone werk- of schooldag.
Dat geeft een mens meer rust en innerlijke vrede dan vijfhonderd kilometer rijden met een caravan achter de auto, of dringen in de anonieme mensenmassa op Schiphol. (Waarom doen we het onszelf eigenlijk toch steeds weer aan? Laten we het op gebrekkige prioriteiten houden.)
De overzichtelijkheid en voorspelbaarheid van het basisonderwijs staat echter wel onder druk in ons land. Goede leraren vinden blijkt steeds moeilijker. Weliswaar trekt het primair onderwijs steeds meer zij-instromers aan, maar dat is lang niet voldoende om de uitstroom van gepensioneerde leerkrachten te compenseren.
Deze trend zal de komende jaren niet veranderen, verwacht het ministerie van Onderwijs. Eerder deze week waarschuwde het Arbeidsmarktplatform PO dat het lerarentekort daardoor de komende vijf jaar kan oplopen tot 4800 voltijdsbanen.
Wat zegt het over onze samenleving, dat we onvoldoende mensen kunnen vinden die de eerbiedwaardige taak op zich willen nemen om onze kinderen te vormen? Wreken zich ook hier die gebrekkige prioriteiten?
Vraag aan leraren zelf waarom hun beroep steeds onaantrekkelijker wordt, en ze noemen steevast twee dingen: ten eerste het gebrek aan waardering van ouders en kinderen, en ten tweede de groeiende administratieve last, waardoor ze niet aan hun eigenlijke taak toekomen. Dat tweede hangt wellicht ook samen met het eerste: dat we leraren overladen met regeltjes, protocollen en formulieren komt óók door een gebrek aan vertrouwen in hen.
Je kunt nog zo bevlogen zijn, maar zonder vertrouwen en waardering houdt niemand het vol. Zien we hetzelfde fenomeen niet bij het priestertekort waar de Kerk mee kampt? Net als de leraar is de priester al lang geen ‘notabele’ meer.
Nu is er allerlei terechte kritiek te geven op de klerikale cultuur waarin dat wél zo was, maar toch: een samenleving zonder enig gezond besef van wie of wat ‘notabel’ is, is een samenleving die zijn prioriteiten niet meer kent. Die voetballers en popidolen met bakken geld en eerbewijzen overlaadt, maar neerkijkt op de leraar, de priester, de verpleger, de huisarts en ga zo maar door.
Dit wordt wel als een crisis van gezag geduid. Maar het is ook niet zo dat we helemaal geen autoriteiten meer erkennen, we erkennen slechts de verkeerde autoriteiten: roeptoeters in praatprogramma’s, internetkwakzalvers, ideologische dwaallichten in alle soorten en maten.
Juist ook daarom hebben we zo dringend behoefte aan goede leraren. Als we ons niks meer laten leren, laten we ons des te meer wijsmaken.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
