Geïnspireerd door het beeldje van de bellende engel op de Bossche Sint-Janskathedraal schreef Stephanie Biesheuvel een kinderboek over een ‘hemels callcenter’. “Je moet kinderen nooit onderschatten, want die zijn met dezelfde thema’s bezig als wij.”

Anderhalve maand na de verschijning van De Bellende Engel blijkt de debuutroman van Stephanie Biesheuvel flink wat succes te oogsten onder het lezerspubliek. Sommige kinderen hebben het boek al uit en anderen wachten ongeduldig tot het weer beschikbaar is in de bibliotheek, aldus de schrijfster.

“Maar ook van volwassenen krijg ik mooie reacties. Het boek is voor tien jaar en ouder, maar met mijn 42 jaar val ik bijvoorbeeld ook in die categorie”, zegt ze. Ook staat er al een luisterboekversie in de steigers: daarvoor zijn inmiddels al twee stemacteurs aangetrokken.

Nieuwbouwproject

In De Bellende Engel werken de levende standbeelden van de kathedraal in de stad in een callcenter waar ze kinderen helpen met vragen en problemen. Brugklasser Dahlia komt erachter dat haar huis dreigt te worden gesloopt voor het ambitieuze nieuwbouwproject van Maarten Zwartwater, de machtigste inwoner van de stad. Ze schakelt callcenter De Bellende Engel in om te proberen de akelige plannen van Zwartwater tegen te houden.

Het idee voor het boek ontstond door een beeld van kunstenaar Ton Mooy, dat in 2011 op de Sint-Janskathedraal in ’s-Hertogenbosch geplaatst werd. Het beeld stelt een engel voor met een mobiele telefoon aan haar oor.

Ten tijde van de plaatsing van het beeld werkte Biesheuvel in het theater naast de kathedraal. “Ik kreeg het idee van een callcenter waar allemaal standbeelden zitten”, legt ze uit. “Na een tijdje dacht ik: dit is volgens mij hartstikke leuk. Dat vonden ze bij de uitgever ook.”

‘Prikkelend’

Biesheuvel werkt momenteel aan een ander boek, dat eind dit jaar moet uitkomen, maar De Bellende Engel is haar schrijversdebuut. In het boek komen verschillende dingen bij elkaar die ze een warm hart toedraagt. “Wat ik heel leuk vind, is om iets heel historisch en iets heel nieuws – een callcenter – samen te brengen. Hier komen allemaal passies samen: mijn passie voor Den Bosch, voor de kathedraal, voor historische elementen, en om iets te doen voor kinderen.”

“Ondanks dat ik niet zelf religieus ben opgevoed, voel ik me heel sterk aangetrokken tot de gebouwen en alles wat er om religie heen hangt”, vervolgt ze. “Zo’n bellende engel verbindt de oude wereld en de nieuwe wereld met elkaar. Ik vind het zo goed bedacht van de kunstenaar en ook van de parochie om dat daar te plaatsen. Dat prikkelde mij.”

Actuele thema’s

De Bellende Engel is niet alleen voor Bosschenaren, benadrukt Biesheuvel. Het boek speelt dan ook niet in Den Bosch, maar in een fictieve stad die ook elementen uit Amsterdam, Tiel en Leuven bevat.

Het boek bevat niet alleen een avontuurlijk verhaal, maar verwerkt daarin ook een aantal actuele thema’s. Een daarvan is contact maken; in Biesheuvels ogen symboliseert De Bellende Engel dat. “Iedereen mag zelf invullen of dat contact maken een vorm van bidden is, of meer contact maken met elkaar en elkaar zien. Ik vond het heel belangrijk om een boek te maken waarin iedereen dat zelf kan interpreteren.”

‘Kindercallcenter’

Ook de slechterik van het verhaal, de vastgoedmagnaat Maarten Zwartwater, vertegenwoordigt een actueel thema. De schrijfster baseerde hem op prins Bernhard Junior, de “pandjesprins”, en Donald Trump. “Zij staan voor mij symbool voor het grote graaien. Het niet omkijken naar een ander, alleen maar met jezelf bezig zijn. En dan niets ontziend alles doen om rijker te worden.”

Die thema’s zijn zeker niet te hoog gegrepen voor haar lezerspubliek, want Biesheuvel heeft tijdens het schrijfproces intensief samengewerkt met kinderen. Op basisschool De Vlindertuin in ’s-Hertogenbosch richtte ze een ‘kindercallcenter’ in, waar ze als beginnend schrijver haar vragen bij kinderen kon neerleggen.

Al gauw kreeg ze daar in de gaten dat alle thema’s die spelen in het leven van volwassenen, ook bij kinderen spelen. “Alles wat ik in het boek heb meegenomen, zag ik al voorbijkomen in de klas. Je moet kinderen nooit onderschatten, want die zijn met dezelfde thema’s bezig als wij.” Een kinderboek moet je dan ook niet voor kinderen schrijven, heeft ze geleerd: “Je moet gewoon gaan schrijven.”

Ontlezing

Ook over andere elementen kreeg ze hulp van haar jonge tegenlezers. Zo schreef ze een proloog waarin De Bellende Engel direct genoemd wordt, omdat het de kinderen opviel dat het callcenter in een eerdere versie pas vrij laat geïntroduceerd werd. Ook voerde ze het gebruik van Engelse woorden door de slechterik op omdat de kinderen dat waardeerden – terwijl haar redacteur bij de uitgeverij dat in eerste instantie had afgeraden.

Kinderen aan het lezen krijgen is een van de grote uitdagingen waar het onderwijs momenteel mee kampt. Volgens Biesheuvel moet de nadruk veel meer op leesplezier komen te liggen – waarbij het thema contact maken opnieuw een rol speelt. “Het gaat erom hoe wij omgaan met de dingen die we krijgen aangereikt. Pak je je telefoon of een boek? Zet je een film aan met je kinderen of doe je samen een spelletjes? Dat vraagt constant om keuzes, en dat contact maken ligt daaronder.”