In je ongeluk, in je lijden, in je eenzaamheid, stoot je vroeg of laat op de barmhartigheid van God, op de barmhartigheid van je naaste die jouw lijden heeft opgemerkt en dan handelt als God, zoals de barmhartige Samaritaan deed in de parabel bij Lucas.
Alles in Jezus spreekt, zegt paus Franciscus, van zijn barmhartigheid, zijn mededogen. “Niets in Hem is zonder medelijden.” Diezelfde paus, sprekend over de gerechtigheid, over hoe je moet leven, over de hoge eisen die de Kerk aan je stelt, laat niets weg van deze gerechtigheid en de plichten die daarbij horen.
 |
Lees ook
Wachten op de barmhartigheid |
Maar hij zegt daarna ook nog iets anders. Het is treurig om te zien dat de ervaring van vergeving in onze cultuur steeds zeldzamer wordt. Zelfs het woord vergeving schijnt te verdwijnen. Zonder het getuigenis van de vergeving “blijft alleen een onvruchtbaar, steriel leven over, alsof je in een woestijn leeft”. Voor de Kerk is opnieuw de tijd gekomen, zegt Franciscus, om zich te wijden aan “de vreugdevolle verkondiging van de vergeving”.
Ik zeg de paus deze woorden volmondig na. Vergeving en barmhartigheid horen als een tweeling bij elkaar. Zij zijn een uitvloeisel van de Liefde. Vergeving en barmhartigheid kunnen tot een omvormende en bevrijdende kracht in ons leven worden.
“Barmhartigheid moet je doen. Doen we het niet, dan rest ons het gevaar van een wereld waarin mensen alleen nog maar over elkaar en tegen elkaar in spreken.”
Tweet dit!
Beseffen we wel genoeg, in en buiten de Kerk, hoe de thema’s vergeving en barmhartigheid leidend zijn voor het pontificaat van Franciscus?
Om nu bij de barmhartigheid te blijven: de barmhartigheid moet je verkondigen, maar vooral doen. Aan de barmhartige Samaritaan was niets verkondigd. Hij was geen jood, geen christen, hij was niet bezig met de wetten van de ethiek of de moraal, met de plicht van de naastenliefde.
Hij ziet een dodelijk gewonde man liggen en hij handelt. Hij doet als Christus en in Christus is “niets zonder medelijden”.
Op 13 januari las ik in Trouw over de multiculturele Utrechtse wijk Lombok. Een Turkse vrouw, Aliye Konus-Alay (63), kijkt ons fier aan, onder haar prachtige hoofddoek. Zij blijft Turks, maar voelt zich hier volledig thuis. Zij was hier 25 jaar overblijfjuf en is nu mantelzorger: “Zolang Allah mij gezondheid geeft, ga ik door.”
Zij staat midden tussen de mensen, bezoekt en verwelkomt de nieuwkomers in de wijk. “Als ik mensen help, voel ik me goed.” Natuurlijk, er zijn “kattige mensen. Die weten niet wat liefde is”. Maar ga nooit mopperen of schreeuwen, zegt ze. “Als je aardig doet, doen anderen ook aardig.” Loop op de mensen toe, zegt de vrouw. Ontmoet elkaar, spreek met elkaar, help elkaar.
De mooiste passages in de Bijbel zijn voor mij ontmoetingen die Jezus heeft, vooral die met kwetsbare mensen. Hij merkt ze op, ziet ze staan, en loopt daarna op hen toe, met zijn barmhartigheid.
Barmhartigheid moet je doen. Doen we het niet, dan rest ons het gevaar van een wereld waarin mensen alleen nog maar over elkaar en tegen elkaar in spreken, in een onbarmhartige strijd van ideologieën, meningen en standpunten, van tot de tanden toe bewapende mensen.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
