Tijdens de audiëntie van 27 maart sprak paus Franciscus over de deugd van het geduld. Hij legde uit waarom die juist deze Goede Week zo sterk naar voren komt:

Afgelopen zondag hoorden we het lijdensverhaal van de Heer. Op het lijden dat Hij ondergaat, antwoordt Jezus met een deugd die, hoewel ze niet tot de traditionele deugden wordt gerekend, zo belangrijk is: de deugd van het geduld. Het gaat om het uithouden van het lijden: het is geen toeval dat geduld dezelfde wortel heeft als passie.

En het is precies in de Passie dat het geduld van Christus naar voren komt, die met zachtmoedigheid aanvaardt dat Hij gearresteerd, geslagen en onterecht veroordeeld wordt; voor Pilatus maakt Hij geen verwijten; Hij verdraagt de beledigingen, het bespugen en geselen van de soldaten; Hij draagt het gewicht van het kruis; Hij vergeeft degenen die hem aan het hout nagelen en aan het kruis reageert Hij niet op provocaties, maar toont Hij genade.

Dit is het geduld van Jezus. Dit alles vertelt ons dat Jezus’ geduld niet bestaat uit een stoïcijnse weerstand tegen lijden, maar de vrucht is van een grotere liefde.

De apostel Paulus legt in de zogenaamde ‘lofzang op de liefde’ (vgl. 1 Kor 13,4-7) een nauw verband tussen liefde en geduld. In zijn beschrijving van de eerste kwaliteit van liefde gebruikt hij namelijk een woord dat vertaald kan worden als lankmoedig, ofwel geduldig. De liefde is dus geduldig.

Het drukt een verbazingwekkend concept uit dat vaak terugkeert in de Bijbel: in plaats van zijn afschuw te uiten over het kwaad en de zonde van de mens, toont God zich groter, telkens bereid om met oneindig geduld opnieuw te beginnen. Dit is voor Paulus de eerste eigenschap van Gods liefde. Maar dat niet alleen: het is de eerste eigenschap van elke grote liefde, die het kwaad met goed weet te beantwoorden, die niet dichtklapt in woede en ontmoediging, maar volhardt en opnieuw begint. Aan de basis van geduld ligt dus de liefde.

Je zou dus kunnen zeggen dat er geen beter getuigenis is van de liefde van Jezus dan een geduldige christen. Maar laten we ook denken aan al die moeders en vaders, arbeiders, dokters en verpleegsters, zieken, die elke dag, in stilte de wereld vereren met heilig geduld!

Maar laten we eerlijk zijn: aan geduld ontbreekt het ons vaak. In ons dagelijks leven zijn we allemaal ongeduldig. Maar laten we niet vergeten dat geduld niet alleen een noodzaak is, maar ook een roeping: als Christus geduldig is, is de christen geroepen om geduldig te zijn. En dit vraagt om tegen de stroom in te gaan van de wijdverspreide mentaliteit van vandaag, waarin haast overheerst.

Maar hoe kun je je geduld vergroten? Omdat het, zoals Paulus leert, een vrucht van de Heilige Geest is (vgl. Gal. 5,22), moeten we het vragen  aan die Geest. Hij geeft ons de milde kracht van geduld. Vooral in deze dagen zal het ons goed doen om de Gekruisigde te overwegen om iets van zijn geduld te verkrijgen.

Een goede oefening is ook om de meest lastige mensen bij Hem te brengen en te vragen om de genade om ten opzichte van hen dat werk van barmhartigheid in praktijk te brengen dat zo bekend en zo veronachtzaamd is: het geduldig verdragen van lastige mensen. En het is niet gemakkelijk.

Je blik verruimen

Om geduld te cultiveren, is het ten slotte goed om je blik te verruimen. En onze blik dus niet te beperken tot onze eigen problemen. En als we ons in de greep van beproevingen voelen, is het goed om ons hoopvol open te stellen voor Gods werk in ons, in het vaste vertrouwen dat Hij onze verwachtingen niet zal teleurstellen. Geduld is weten hoe je het lijden moet verdragen. (Vertaling Susanne Kurstjens)