“Monseigneur, u zoekt maar een ander. Geen orde die mij helpt.” Don Giuseppe Nascimbeni smeekte zijn bisschop om hulp. Na het overlijden van de oude pastoor van het gehucht Castelletto di Brenzone aan het Italiaanse Gardameer had deze de parochie aan de kapelaan toevertrouwd.

Naar de ‘rimboe’

Maar in het dorp, waar de mensen moeten leven van de olijfoogst, was er behalve een kerk die op instorten stond helemaal niets. Geen school, geen fatsoenlijke weg en elektriciteit kenden ze alleen van horen zeggen.

De jonge pastoor vroeg ordes en congregaties om hulp, maar die wilden niemand de ‘rimboe’ insturen. Ten einde raad en met een ontslagbrief op zak reisde hij op zijn ezel naar de bisschop. Die gaf echter niet het antwoord waarop hij hoopte: “Sturen die kloosters jou geen zusters? Nou, dan begin je er zelf toch een?”

Geknield voor het Allerheiligste

En met die onwelkome boodschap keerde don Nascimbeni naar huis terug. Daar vindt hij uiteindelijk vier vrouwen met wie hij in 1892 de Kleine Zusters van de Heilige Familie sticht, naar de familie van Nazareth: model van leven en heiligheid voor alle christelijke gezinnen.

Zijn kracht put hij uit de Eucharistie. Nooit neemt hij een besluit zonder lange tijd geknield op de grond voor het Allerheiligste door te brengen. Is dat eenmaal genomen, dan kent hij geen weg terug.

Kruisbeeld en horloge

Op de eerste vrijdag van elke maand houdt hij een sacramentsprocessie als eerherstel voor alle godslasteringen en vloeken. Overal glijden de kralen van de rozenkrans door zijn vingers. Als ze willen lachen dan doen ze dat maar, zo denkt hij. Doordeweeks onderwijst hij de kinderen en jongeren, op zondag de ouderen.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog ontfermt hij zich met zijn zusters over vriend en vijand, vooral ook over de kinderen wier ouders nooit meer naar huis zullen terugkeren, die hij zijn “tortelduifjes” noemt. En als ze hem vragen hoe hij altijd tijd voor alles heeft, antwoordt hij: “Door het kruisbeeld en mijn horloge. Van het kruis leren we de waarde van het lijden, van de klok die van de tijd.”

De ezel wordt monseigneur

Tot zijn verbijstering onderscheidt paus Pius X hem in 1909 met de eretitel Apostolisch Protonotaris. Vanaf dan wordt hij, die zichzelf “de ezel van de berg” noemt, ineens met “monseigneur” aangesproken.

In 1916 wordt hij getroffen door een beroerte, meer zullen er volgen en hij moet veel lijden. Na zeventig jaar wordt 21 januari 1922 de laatste dag van het aardse leven van de in 1988 zaligverklaarde Giuseppe Nascimbeni. “Lang leve de dood, want die is het begin van het leven” waren zijn laatste woorden.