Israël en Palestina. Voor ons in Nederland is 7 oktober alweer ver weg. Relaties begonnen of geëindigd, oude vrienden gezien, misschien een nieuwe winterjas gekocht. Gewoon, het leven in vrijheid. In Israël is het nog steeds 7 oktober.
Verbazend hoe snel het in de wereld 8 oktober werd. Was Israël nog bezig te onderzoeken wie de doden waren, nog aan het verwerken dat het land blijkbaar fragieler was dan gedacht, in de steek gelaten door de eigen politiek en defensie, en aan het rouwen – al gauw ging de wereld verder. En zo moest, nog verbazingwekkender, Israël ook maar eens opschieten.
In een artikel in Time schrijft de Israëlische wetenschapper Yuval Harari dat Israël op dit moment niet kan duiden. De Israëliërs zijn aan het verwerken en kunnen niet verslappen, niet nu. Het is aan de wereld om wél te duiden. Duiden en denken aan vrede waarin menswaardigheid voor onschuldige Israëliërs en onschuldige Palestijnen centraal komt te staan.
“Macht kan een vijand in een slaaf veranderen, maar nooit in een vriend.”
Tweet dit!
Duidelijk is dat Harari de wereld nogal overvroeg. Ik kan geen sociale media meer openen of men neemt het er op voor de Palestijnen, en natuurlijk ook voor Israël. Maar er zijn wereldwijd ongeveer 15 miljoen joden tegenover 1,6 miljard moslims; reken maar uit…
De wereld begreep maar niet dat er twee data waren in Israël: de datum van 7 oktober van de Israëliërs, voor wie op dat moment het daarvoor en daarna niet relevant was. Alsof de samenleving existentieel op pauze was komen te staan. In Gaza werd die datum juist snel losgelaten: alles wat ervoor was geweest en erna zou kunnen komen, dát was relevant.
In feite, zo lijkt het, is dit niet anders in de discussies in het Westen. Het pro-Israëlkamp staat nog bij 7 oktober, terwijl het pro-Palestijnenkamp 7 oktober alweer lijkt te zijn vergeten. Alsof dat een detail is in een lange, complexe geschiedenis. Dat is die geschiedenis zeker, maar een detail is 7 oktober zeker niet.
Wil je iets van de geschiedenis begrijpen, lees Righteous Victims van Benny Morris – en alstublieft, lezer, gooi het afschuwelijke Een schreeuw om recht van Dries van Agt weg. Dat van Morris is het beste boek over dit conflict. De titel pakt al de kern: beide groepen zijn slachtoffer van de geschiedenis, beide groepen hebben recht op het land, en beide groepen kunnen daar niet samenleven.
“Het dominant geworden postkoloniale denken, dat de wereld binair verdeelt tussen onderdrukkers en onderdrukten maakt dat wij helemaal niet de complexiteit van het conflict kunnen inzien.”
Tweet dit!
Of lees Judas van Amos Oz: “Het feit dat alle macht van de wereld iemand die jou haat niet kan veranderen in iemand die jou liefheeft. Macht kan een vijand in een slaaf veranderen, maar nooit in een vriend.”
Dit is iets wat het Westen niet begrijpt. De snelheid van perspectiefwisseling op het conflict in het afgelopen decennium vertroebelt onze blik. Het dominant geworden postkoloniale denken, dat de wereld binair verdeelt tussen onderdrukkers en onderdrukten – lekker overzichtelijk – maakt dat wij, hier, helemaal niet de complexiteit en de hardvochtigheid van het conflict kunnen inzien.
Het enige wat we kunnen doen, is begrijpen dat het in Israël nog steeds 7 oktober is – en dat het land daar ook alle recht toe heeft.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
