De wet gaat hier veranderen en vanaf 1 april moet ik een lokaal rijbewijs hebben. Aangezien mijn Nederlands rijbewijs hier niet erkend wordt, kreeg ik te horen dat ik opnieuw examen af moet leggen.

Theoretisch examen in het Nederlands is al een hele opgave, maar achthonderd vraagstukken in het Russisch oplossen was een dubbele klus, waar veel tijd in is gaan zitten. De verkeersborden en -situaties gingen nog wel, maar de wetten en verantwoordelijkheden van een chauffeur, kennis van automechaniek en eerste hulp werden een intensieve cursus Russische taal.

Om eerlijk te zijn, van sommige meerkeuzeantwoorden heb ik alleen maar een opvallend woord in het Russisch proberen te onthouden… en zo ben ik inmiddels voor mijn theoretisch examen geslaagd. Nu nog de praktijk…

Helaas kom ik er niet onderuit, want autorijden hoort bij het basispakket van een missionaris in een afgelegen regio als Chabarovsk. Iedere maand rijd ik minstens duizend kilometer, maar soms ook het dubbele, want een bezoek aan de parochie van Komsomolsk is op en neer al negenhonderd kilometer.

Onze parochianen in Chabarovsk wonen ook verspreid over de stad. Vooral onze Afrikaanse studenten en oudere en zieke parochianen vragen vaker om een lift. Graag ben ik hen van dienst, want als het buiten min 30 is, zie je de mensen op en neer springen bij de bushalte om de voeten warm te houden.

Nu de eerste dooi inzet, en zorgt voor plassen gesmolten sneeuw, die tijdens de nacht opnieuw bevriezen, is de straat een ijsspiegel. Oudere mensen durven het huis bijna niet uit te komen. We bellen hen vaker, halen hen op en proberen soms eens op bezoek te gaan, maar helaas kan dat niet bij iedereen.

Maria Nicolaevna is nu bijna negentig jaar oud. Tot voor kort ging ik haar regelmatig ophalen, samen met Maria Ludwigna, die bij haar in de buurt woont, want ze kwamen graag naar de kerk om te biechten en te bidden. Nu komt alleen nog maar Maria Ludwigna.

Op mijn voorstel om Maria Nicolaevna thuis te bezoeken, legde ze me uit dat ze daar bang voor is. Vroeger werden ze zo gepest omdat hun familie katholiek is, dat ze bang is voor wat de buren zullen zeggen als ze ons binnen zien gaan. Ook haar dochter wil het niet, want niemand mag weten dat haar moeder katholiek en gelovig is. Daarvoor schamen mensen zich.

En zij zijn niet de enigen. Regelmatig komt iemand vragen om een misintentie voor een overleden familielid. Ze hebben niet eerder contact opgenomen, nog voor het overlijden, of voor de begrafenis, omdat ze zich schamen voor het geloof van de overledene. Katholiek zijn en dan ook nog écht gelovig, dat is een reden om gepest te worden.

Maar ze vergeten dat Jezus hen ook daarin voorging en als geen ander zich de pijn in zal kunnen leven. “Zij trokken Hem zijn kleren uit en hingen Hem een rode mantel om. Ook vlochten ze een kroon van doorntakken, zetten die op zijn hoofd en gaven Hem een rietstok in de rechterhand.

Dan vielen ze voor Hem op de knieën en bespotten Hem met de woorden: Gegroet, koning der Joden! Ze bespuwden Hem, pakten de rietstok en sloegen Hem op het hoofd.” (Mt. 27,28-30) Net als toen, worden er nog altijd mensen bespot omwille van hun geloof…

Moeder Anima Christi is missionaris in Rusland. Elke drie weken schrijft ze een column in Katholiek Nieuwsblad.