In november zijn er verschillende nieuwe Afrikaanse studenten in Khabarovsk aangekomen. Vier van hen zijn christenen van verschillende Kerken; twee van hen zijn Franstalig, de andere twee Engelstalig.

Gloria en Grace, meisjes uit Congo en Zambia die al ruim twee jaar regelmatig bij ons logeren, hebben direct onze uitnodiging doorgegeven aan de nieuwkomers. Zo brachten Esther (17) uit Nigeria, Admira (18) uit Congo, Emanuel (18) uit de Centraal-Afrikaanse Republiek en Bright (29) uit Malawi de Kerstdagen en de jaarwisseling bij ons door.

Schokkende realiteit

De Russische taal is voor hen nog een gesloten boek. Sneeuw, ijs en temperaturen van min 30 zijn een schokkende realiteit. We dachten hen blij te maken met een traditionele wandeling over het Leninplein, aangezien iedereen daar naartoe gaat met Nieuwjaar om de ijssculpturen te bekijken en van de ijsglijbaan af te roetsjen.

Na de eerste foto’s werd het echter voor hen al gauw moeilijk om nog te glimlachen: ook al hadden we warme winterjassen aan hen uitgeleend, hun schoenen waren niet geschikt voor wandelingen over de bevroren bodem.

We bespraken het kort met de zusters. Aangezien de kerstperiode een tijd van geschenken is, was het overduidelijk dat één cadeau voor ieder van hen hard nodig was. Onze parochiële caritasinstelling had ze al van het een en ander kunnen voorzien, maar warme schoenen voor vier mensen zijn niet gemakkelijk te vinden in mijn ‘tweedehandsboetiek’.

De volgende dag zijn we dan ook maar gaan winkelen. Ze keken hun ogen uit… niet alleen onze studenten, maar ook de andere mensen die in de winkel waren. Het was geen gemakkelijke taak om voor vier Afrikanen een passende winterschoen te vinden, maar na zo’n drie kwartier was het dan toch gelukt om iedereen blij te maken.

In deze vaak trieste wereld om ons heen brengt de jaarwisseling een beetje hoop en vreugde, wat goed is voor een mensenhart. Veel mensen, die vaak lange werkdagen maken van zo’n twaalf uur per dag, komen even op adem. Zij die familie hebben, zoeken elkaar op. En iedereen probeert iemand in zijn omgeving blij te maken met op z’n minst een klein geschenk, al is het uit de eigen voorraadkast.

Kerstmis is het feest geworden waarop mensen elkaar geschenken geven, omdat God in Bethlehem zichzelf aan ons geschonken heeft. Dat er onder de kerstboom een cadeautje hoort te liggen, weten zelfs zij die Jezus niet kennen.

Ook wij mochten veel geschenken aannemen. Zo stuurde de moeder van Andrej, die de jaarwisseling in het dorp was gaan vieren, verschillende potten met tomatensaus, augurken en een zak met aardappelen uit eigen tuin. Zij die geven kunnen, zijn God zeer nabij.

Als wij Gods geschenken aan durven nemen, als wij zover komen dat we het geschenk van Zijn leven durven te ontvangen, kunnen ook wij zelf een geschenk worden voor de ander. Dan worden de ingevroren aardbeien uit eigen tuin van Valentina, of een kerstbal vol met chocolaatjes, die Kyra voor ons had uitgekozen, een teken van Gods oneindige liefde.

Moeder Anima Christi is missionaris in Rusland. Elke drie weken schrijft ze een column in Katholiek Nieuwsblad.