Wat ik in deze columns nog nooit genoemd heb, is dat ik een paar dagen per week pakken verkoop, al sinds mijn studententijd. Een jaar of zes inmiddels. Gedurende die jaren heb ik veel trouwklanten gehad, mooie pakken aangemeten of laten maken. En iedere keer vroeg ik wat de context van de bruiloft was – hopende op dat verlossende antwoord, dat het een katholiek huwelijk zou zijn.

Nooit. Vooral huwelijken die weinig voor mochten stellen. Gewoon, een borrel bijna. Steeds had ik dan weer te doen met al die priesters in den lande: zoveel begrafenissen, zo weinig huwelijken nog.

Onmogelijke opgave

Dat begreep ik nooit. Ik heb het huwelijk altijd als een onmogelijke opgave gezien in de traditie van Kierkegaard. Het huwelijk vergt een eeuwige belofte, gedaan door eindige wezens. Dat kan eigenlijk helemaal niet.

De vraag die Kierkegaard over Abraham stelt is hoe dat dan werkt; het oneindige of eeuwige realiseren in de eindigheid (in de tijd) als eindig wezen. Abraham – en zoveel anderen – doet dat via God. Een huwelijk, zo leek me, was al zo’n onmogelijke opgave, dat moest wel via God gebeuren. Zonder zijn hulp, waar begin je dan aan?

Eerste katholieke huwelijk

Na zes jaar was het dan eindelijk zo ver. Een stel kwam binnen. Hij: vriendelijk, zachte blik, baard. Zij: afstandelijker, bijna koud. Dit kon best weleens een bevalling worden, dacht ik. Maar iets brak het open. We weten niet goed meer wat het nou was. Hij en ik dachten dat het was omdat we ervan elkaar achter kwamen dat we katholiek waren – hij zou bijna gedoopt worden – en we ons daardoor verbonden voelden. Een geheim genootschap met nog net geen geheime handdruk, helaas.

Misschien pasten onze temperamenten wel gewoon bij elkaar. Een vriendschap ontstond. Snel, en waarschijnlijk kortstondig: zo gaat dat als je ouder wordt.

Na een paar afspraken en het pak helemaal af, nodigden ze me uit voor hun bruiloft. In een kerk. Een échte katholieke bruiloft aan de Keizersgracht in Amsterdam. Met priester en al. Vreemd eigenlijk, dat dit pas mijn eerste katholieke huwelijk was.

Het echte huwelijk

Ik ontdekte dat mijn theorie klopte. Na een paar seculiere huwelijken meegemaakt te hebben, voelt een kerkelijk huwelijk voor mij toch als het échte huwelijk. Gesloten in het aangezicht van God en met Zijn zegening.

Het is niet naïef, geen sprookjeshuwelijk, maar doordesemd van het besef dat het eigenlijk een onmogelijke taak is, die toch te vervullen valt via Zijn hulp. De Kerk erkent dat en juist daarmee grondt ze het huwelijk veel krachtiger.

Gedragen door zijn zegen

De Kerk moet ook weer niet te belangrijk gemaakt worden. Mijn kortstondige vrienden, hoe ze met elkaar omgingen, hun ritme, hun gesprekken, hoe ze contact maakten, elkaar lieten zijn; ze hebben de Kerk niet nodig om het onmogelijke toch mogelijk te maken.

Ze leven de liefde al; en toch geloof ik, als er een moment komt dat ze elkaar even niet kunnen dragen, dan zullen ze dankzij Zijn zegen gedragen worden – en dat kan nét het verschil maken. Dat geloof ik echt.

Peter van Duyvenvoorde is schrijver en filosoof. Elke drie weken schrijft hij een column in Katholiek Nieuwsblad.