Een ongewone priesterwijding in Roermond. Een Poolse jongeman, ver van huis. De kerk nagenoeg leeg, een smetvrezige liturgie, geen groot feest achteraf. Zelfs naaste familie en vrienden uit Polen kunnen er niet bij zijn.
Lag uitstel niet voor de hand? Natuurlijk heeft hij erover nagedacht. Maar hij had besloten dat het door moest gaan. “Ik heb ingezien dat ik geen voorwaarden moest stellen om gewijd te worden”, zo vertelde Paweł Żelazny (28) daags voor zijn wijding, die afgelopen zaterdag plaatsvond, in een interview met KN.
Langzaam maar zeker, piepend en krakend, komt het kerkelijk leven weer wat op gang, goddank, al blijft het wennen met alle maatregelen – collega Susanne Kurstjens beschrijft het mooi in de nieuwe editie van KN.
Staan we er voldoende bij stil hoe onwerkelijk het ook voor priesters, diakens en pastoraal werkers moet zijn? Niet enkel voor die pasgewijde Poolse jongeman, maar ook de door de wol geverfde herders, de ‘oude rotten’ in wat méér is dan ‘gewoon’ een vak?
De Volkskrant signaleerde onlangs dat dominees een verhoogd risico op burn-out lopen, zeker in deze coronatijden. De werkdruk is groot, de grens tussen werk en privé was toch al poreus en de verantwoordelijkheden die men voelt zijn hooggespannen – alsof men eigenhandig de kerk opnieuw vol moet preken.
“Het was aan mij om de boodschap van God door te geven, dat is mijn opdracht”, vertelt een dominee die overspannen raakte. “Daarmee stoppen voelde alsof ik mijn opdrachtgever teleurstelde.”
“Het laatste wat we willen, is dat de zitplaatsen in de kerk straks weer gevuld mogen worden, maar het priesterkoor leeg blijft”
Tweet dit!
Natuurlijk zijn er verschillen in ambtsopvatting tussen katholieken en protestanten, maar toch: voor katholieke geestelijken zal in grote lijnen hetzelfde gelden. Dat wordt ook bevestigd door de Amerikaanse psychologe Christina Lynch, werkzaam aan een priesteropleiding in Denver.
Tegen persbureau CNA zei zij laatst dat veel priesters worstelen met de situatie, dat zij zich ‘niet-essentieel’ voelen in deze tijd. “Herders zijn gescheiden van hun kudde, de kuddes van hun herders. Ze verliezen hun gevoel van priesterlijke identiteit en missie. Een pasgewijde priester zei me: ‘Zonder gemeenschap ben ik geen priester, het is echt heel zwaar geweest.’”
Wat ik zelf beluister bij priesters die ik de voorbije weken sprak, is dat ook de regeldruk rond de heropening van de kerken bijzonder zwaar weegt. Van bovenaf worden gedetailleerde hygiëneregels opgelegd, en iedereen begrijpt waarom het nodig is.
Maar men worstelt behalve met de praktische toepasbaarheid vooral ook met hoe veel van die regels indruisen tegen diepgevoelde intuïties over liturgie, kerkzijn en pastorale nabijheid. Parochianen voelen dat ook, ze komen met allerlei vragen, zorgen, kritiek bij de mensen in het pastoraat, die daar vervolgens niets of nauwelijks iets mee kunnen.
We gaan als kerkgemeenschap een periode van vele zorgen tegemoet – de bekende financiële zorgen, krimp, hoe het kerkelijk leven zijn ‘nieuwe normaal’ vindt.
Maar laten we ook zorg blijven houden voor de geestelijke gezondheid van onze priesters en anderen in het pastoraat. Het laatste wat we willen, is dat de zitplaatsen in de kerk straks weer gevuld mogen worden, maar het priesterkoor leeg blijft.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
