Een paar weken geleden ontstond er in de Vlaamse pers commotie rond een koppel dat ging trouwen. De twee hadden de datum lang tevoren vastgelegd en veel zorg besteed aan de voorbereiding van hun grote dag. Na het stadhuis zou er een kerkdienst volgen – uit traditie, en ook omdat overleden familieleden er volgens hen op die manier toch een beetje bij konden zijn.

Toen zij bij de pastoor langsgingen om de praktische kant van de huwelijksmis te bespreken, raadde die hen echter aan om nog eens goed na te denken over hun motivatie. Daarmee gingen de poppen aan het dansen: het koppel ventileerde op sociale media dat ze “blijkbaar niet gelovig genoeg zijn om in de kerk te trouwen, omdat ze niet bidden en niet naar de Mis gaan”.

Verontwaardiging alom natuurlijk. Hoe kan een pastoor dat anno 2024 nog verwachten, van jonge mensen nog wel? Wereldvreemd! Niet lang daarna volgde evenwel heuglijk nieuws: de plaatselijke deken had gezegd dat het paar van hem wél mocht trouwen en dat hij de dienst wel zou leiden, “want er is geen thermometer om te meten hoe gelovig iemand is”. Hèhè, toch één priester die meegaat met de tijd, de grote dag van Bjorn en Kiana is gered.

Dit klungelig gekrakeel maakt nog maar eens pijnlijk duidelijk dat de Vlaamse Kerk een probleem heeft. Want de betrokken priesters bedoelden het allebei goed.

De eerste handelde wellicht uit een begrijpelijke frustratie over het feit dat de Kerk voor het merendeel van de Vlamingen verworden is tot een soort evenementenbureau: een plek waar je als gedoopte op scharniermomenten in het leven recht hebt op een ceremonie, die zwaarwichtig en ouderwets “sacrament” wordt genoemd. De tweede, uit een eveneens begrijpelijk potje paniekvoetbal na Godvergeten: snel, de schade beperken, voor we helemaal in het maatschappelijke verdomhoekje belanden.

Op zich zijn dat legitieme beweegredenen – maar ze zijn wel diametraal tegengesteld. Dat zoiets überhaupt mogelijk is, komt door een totaal gebrek aan sturing en coördinatie vanuit de hogere regionen van de Kerk in Vlaanderen. En dat heeft dan weer alles te maken met een diepe identiteitscrisis. Jammer, maar helaas: in dit stukje van de wereld is de Kerk niet meer dan een magere, wankele reus met een januskop.

Het is hoog tijd dat de Vlaamse bisschoppen en hun administraties gaan beseffen dat zij niet én vrolijk de media en de samenleving naar de mond kunnen praten, én tegelijk lippendienst kunnen bewijzen aan de Blijde maar ook radicale Boodschap van Jezus van Nazareth. Hoog tijd dat zij zich gaan bezinnen over hun bestaansreden en primaire taak. Hoog tijd dat zij de rechtlijnigheid van het Evangelie gaan herontdekken en omarmen.

Vervolgens moet een doordachte communicatiestrategie worden ontwikkeld, om voortaan op een barmhartige, inclusieve maar ook compromisloze manier te verkondigen waar de katholieke Kerk voor staat – en wel als Kerk, niet als evenementenbureau. Moeilijk? Misschien. Mogelijk? Ja. Dringend? Absoluut! Kerkelijke gezagsdragers uit mijn Vlaanderenland die daar eens over willen brainstormen, mogen me altijd bellen.

Nathalie De Clerck is tolk, auteur en therapeute gespecialiseerd in relatie- en gezinskwesties. Ze is getrouwd en moeder van vier kinderen. Elke drie weken schrijft ze een column in Katholiek Nieuwsblad.