Twee weken geleden werd mij een baan aangeboden. Ik was nogal overdonderd. Het was namelijk niet zomaar een baan, maar de baan waar ik als tiener al van droomde. De baan die ik voor ogen had toen ik mijn studiekeuze maakte.

De reden om in mijn studententijd nog maar eens een uitnodiging voor een feestje af te slaan en in plaats daarvan vlijtig achter de boeken te kruipen. En de vacature waar ik stilletjes op hoopte toen ik als jonge twintiger begon te solliciteren: een vaste betrekking als conferentietolk bij een toonaangevende internationale organisatie.

Met het onverwachte aanbod begon een maand van intens wikken en wegen. Dagen- en nachtenlang ging ik van “ja” naar “nee” en weer terug. Tegenover elke reden om op het aanbod in te gaan, stond telkens weer een grote “maar”.

Dacht ik aan de kinderen en hun studieplannen, dan werd het “ja”, want wat extra financiële stabiliteit zal over dik twee jaar meer dan welkom zijn. Dacht ik aan mijn therapiepraktijk, dan was het “nee”, want ik kan mijn cliënten toch niet zomaar in de steek laten? Eindelijk wat voorspelbaarheid: oh yes! Minder tijd voor het gezin? Nee, dat niet.

Doorgroeimogelijkheden? Ik doe mee! Alle dagen met de trein naar Brussel? No way! Professionele erkenning? Graag! Niet meer zelf beslissen wanneer ik vrij neem? Laat maar zitten.

Het wik- en weegwerk deed me denken aan een scène uit de dramaserie The Crown, waarin wijlen Queen Elisabeth zich samen met een jeugdvriend afvraagt of niet iedereen een unlived life heeft: een leven dat wellicht mogelijk was geweest, maar dat je niet geleefd hebt omdat je andere keuzes maakte (of moest maken).

Ik denk dat het heel menselijk is om daar af en toe mee bezig te zijn. Petrus zal zich vast ook wel eens afgevraagd hebben hoe zijn leven er had uitgezien als hij die dag bij zijn overvolle netten gebleven was…

Het is echter ook riskant. Want dat andere leven, dat is niet echt. Het bestaat alleen voor je geestesoog. Het hoeft de strenge toets van de realiteit niet te doorstaan. Een beetje zoals die designzitbank in de etalage van de chique meubelzaak om de hoek: die ziet er inderdaad prachtig uit. Maar zou hij bestand zijn tegen kattenklauwen en kinderschoenen?

Dat dromen is een verraderlijk mechanisme, dat nog dagelijks relaties spaak doet lopen. Wie erin blijft vasthangen, is in staat om van de ene dag op de andere partner en kinderen overboord te zwieren, onder het mom van ‘mijn gevoel volgen’ en ‘kiezen voor mezelf’. Geen wonder dat de Bijbel korte metten maakt met dat soort gedachten: die zijn ijdel, niet meer dan grijpen naar wind (Pr. 6,9).

Handen vrij

Terug naar mijn beslissing. Die was uiteindelijk heel simpel: daarvoor moest ik gewoon beseffen dat ik geen tien en geen twintig meer ben. En me vervolgens afvragen van welke baan de Nathalie van nú nog droomt.

Toen was het meteen duidelijk: dat is niet meer die baan – vooral omdat mijn gezin er te veel onder zou lijden. Na een paar weken twijfelen besloot ik dan ook heel bewust om niet te grijpen naar wind. Zo houd ik mijn handen vrij; voor God, voor mijn naaste – en voor een column af en toe.

Nathalie De Clerck is tolk en vertaler, auteur, single- en relatiecoach, echtgenote, en moeder van vier kinderen en twee pleegkinderen. Elke drie weken schrijft ze een column in Katholiek Nieuwsblad.