Wim en Gerard zijn een stel van het soort dat officieel niet bestaat, maar toch in allerlei parochies te vinden is. Twee keurige kerels die keurig met elkaar getrouwd zijn en in een keurige twee-onder-één-kap een keurig huishouden voeren met ook nog eens een keurig hondje.

Samen bestieren ze een brillenzaak die tegelijk een soort emotioneel steunpunt is voor een hele streek elders in het land. Ze gaan elke zondag naar de kerk en zijn fans van bedevaarten naar Kevelaer.

Ik ben dol op bezoek van Wim en Gerard. Gerard verschijnt nooit zonder een tas vol etenswaren. Steevast confisqueert hij mijn keukentje en tovert de wonderlijkste maaltijden tevoorschijn.

Wim zorgt dan weer voor het geestelijke voedsel. Hij heeft theologie gestudeerd en is ongeveer de enige die hier over de vloer komt met wie ik kan praten over postmoderne non-ontologische sacramento-theologie (of andere specialistische flauwekul). Als Wim en ik daarover aan de gang zijn, klinken er van tijd tot tijd vanuit de keuken snibbige (maar extreem treffende) correcties. Nogmaals: ik geniet enorm van die bezoeken.

Teleurgesteld in de paus

Nou was het wel zo dat ze de laatste keer beduidend minder goed in hun vel zaten dan ik van ze gewend ben. Ze waren verdrietig. En teleurgesteld in de paus. Dat is nieuw, want die kon tot nu toe geen kwaad bij hen doen. Bij zijn verkiezing in 2013 hadden ze met zijn tweeën zitten snotteren voor de televisie. Eindelijk zou er een einde komen aan de starre liefdeloosheid van het betonnen Vaticaan.

Ze konden hun geluk dan ook niet op toen de documenten Amoris Laetitia en Laudato Si’ verschenen. Groen! Sociaal! Alleluia! Ikzelf geloofde het allemaal wel. Ik was het weliswaar grotendeels eens met wat in die dingen te lezen valt, maar ik vond de toon te politiek vergeleken met de verinnerlijkte, vriendelijke en oprechte stijl van Benedictus XVI.

Bovendien was het bestuur ineens ook wel erg arbitrair geworden, en daar geloof ik niet zo in. Na de oekaze tegen de oude Mis was ik er verder wel klaar mee. Zo’n drama is dat ook niet; katholieken aanbidden God, niet de paus. Soms zit er een waar je wat mee hebt, soms niet.

Hoe dan ook, toen het document Fiducia Supplicans uitkwam belden Wim en Gerard mij dolgelukkig op. Ze voelden zich niet meer alleen officieus, maar nu ook officieel welkom in de Kerk. Er was een echt wonder gebeurd, iets waar ze stiekem al hun hele leven naar hadden verlangd, maar waarop ze nooit hadden durven hopen. Ze waren de koning te rijk!

Tot ze lazen dat ze weliswaar gezegend mochten worden, maar alleen met een vluchtig kruisje – dat hoogstens enkele seconden duurt, werd er nog expliciet bij geschreven – en niet in een kerk. “Dus wel in de bus naar Kevelaer, en op het terras, desnoods in het toiletblok”, brieste Gerard, “maar niet in de genadekapel. Iemand zou eens kunnen denken dat er iets aan ons zou worden bekrachtigd, laat staan gerechtvaardigd.”

Lekker pastoraal dit, inderdaad.

* Namen en triviale feiten zijn door mij veranderd omwille van de privacy van betreffende personen.

Pater Hugo is kluizenaar te Warfhuizen. Elke drie weken schrijft hij een column in Katholiek Nieuwsblad.