Verontwaardiging is de nieuwe tabak; we blazen de rook ervan kwistig in andermans gezicht. Het schaadt dus niet louter de eigen geestelijke gezondheid.
Hoe begrijpelijk coronacynisme ook is, christelijk bezien is het eigenlijk geen optie. We kunnen er van alles van vinden, maar we kunnen niet ‘niet meedoen’.
Juist in zijn broze ouderdom was kardinaal Simonis een toonbeeld van de Kerk in optima forma: mild en hartelijk, helder en onbevreesd in zijn overtuigingen, wars van poeha.
Behoudende katholieken in de VS hebben de onhebbelijkheid overgenomen om de pro-lifekwestie tot het voornaamste punt te maken waarop de politieke keuze gebaseerd wordt.
De kwade kracht die ons beduvelt en regeert is geen groots complot buiten ons; het is de innerlijke samenzwering van een angstig hart en een overprikkeld verstand.
Wij als Kerk kunnen pas écht een antwoord zijn op de vraag wat ons ontrukt aan het niets, als we de concrete ontmoeting met de levende Christus voorleven.
Culturele instellingen moeten, zo lijkt, een ‘nieuw’ en vooral ook ‘diverser’ publiek aanspreken. Dan staan culturele initiatieven gericht op religieus erfgoed bij voorbaat 10-0 achter.
Vacare, de Latijnse wortel van het woord vakantie, betekent zoveel als vrij zijn, leeg zijn, open zijn. Voor wat meer diepte en wat minder oppervlakkige emotie bijvoorbeeld.
Er verschenen recent verontwaardigde berichten over subsidieslurpende kerken. Waarom doen we toch zo zuur en zuinig over wat overheidsgeld voor kerken?
Als we spreken, worden we slecht verstaan, als we luisteren, verstaan we de ander niet. We zijn doofstom geworden - en de Kerk kan onze doventolk zijn.
